Op 5 augustus stond ik, samen met mijn collega fotografen Annika van Balen en Anne Michielsen, op de jaarlijkse kunstmarkt in Middelburg. Deze wordt gehouden op het Abdijplein: een mooie omgeving en het weer werkte (zoals eigenlijk de gehele zomer) ook mee.

De kunstmarkt zelf werd goed bezocht, we kregen veel complimenten over ons werk, alleen het verkopen van ons werk wilde eerlijk gezegd niet echt vlotten.

In de loop van de middag stond er een man te kijken naar mijn foto’s en op mijn vraag of hij wellicht geïnteresseerd was kreeg ik een bevestigend antwoord. Hij overhandigde zijn visitekaartje, maakte de opmerking dat hij foto’s verkocht aan galerieën binnen heel Europa en vroeg of ik wat foto’s aan hem wilde mailen. Hij zou dan nog contact opnemen. Ik was hierna wel enigszins verbijsterd, maar uiteraard ook verheugd.

De man in kwestie bleek André de Goede te zijn, eigenaar van Goodman & Co. Zoals gevraagd heb ik hem wat foto’s verstuurd. Hierna hebben we een aantal malen contact  gehad en ik ben zeer verheugd (en trots) om te kunnen melden dat inmiddels een 10-tal van mijn foto’s in de collectie van Goodman & Co zijn opgenomen. Welke foto’s dit zijn kunt u terugvinden op mijn “eigen” pagina die ik heb gekregen. Klik hier om naar die pagina toe te gaan. Mocht u interesse hebben in de aanschaf van één (of meerdere) foto’s, dan kunt u met mij of met Goodman & Co contact opnemen.

Naast mijn foto’s is ook een selectie van de foto’s van mijn collega’s Annika en Anne zijn in de collectie opgenomen.

Kortom: het werd uiteindelijk een heel geslaagde kunstmarkt voor ons!

In iets meer dan een half jaar tijd heb ik nu de 1e generatie vrouwen gefotografeerd. Het zijn 33 prachtige portretten geworden. Hieronder een kort filmpje waarin jullie ze allemaal snel voorbij kunnen zien komen. En daaronder nog alle portretfoto’s en handen.

En de 2e generatie? Daar ben ik nu halverwege mee, het gaat dus gestaag verder!

De Nederlandse Fotobond (BNAFV) geeft 4 keer per jaar het blad “In Beeld ” uit. Voor het september nummer van 2018 ben ik geïnterviewd. In het artikel vertel ik wat mij drijft en aanspreekt in de fotografie. Uiteraard voelde ik me zeer vereerd dat ik ben geïnterviewd.

Hieronder het hele artikel.

Hoewel mijn “oude” camera nog gewoon goed presteerde, vond ik het toch tijd voor een nieuwe camera, die foto’s van een nog betere kwaliteit maakt. Met de nadruk op kwaliteit! Want het is nog altijd de persoon achter de camera die de foto maakt en niet de camera. De verbetering zit hem dus vooral in technische aspecten, waar ik hier niet al te diep op in zal gaan.

Afijn: een paar dagen terug heb ik de nieuwe camera gekocht en ik moet bekennen dat ik me net een  klein kind voelde dat een kado in de speelgoedwinkel uit mocht kiezen.

Uiteraard heb ik eerst netjes de handleiding doorgelezen (echt waar!) en vervolgens ben ik gaan doen wat je met een camera moet doen: fotograferen!!! In het begin was het nog even wennen aan de bediening. Maar met de resultaten ben ik zeker tevreden.  Zie hieronder.

Update: de serie “Waves” is verkocht!

Met het begin van een nieuw jaar heb ik mijn project “Vaders en zonen” weer opgepakt. Dat houdt in weer beginnen met afspraken maken, foto’s bezorgen, maar vooral: foto’s maken! Uiteindelijk is dat waar het om draait en blijft dat ook het leukste om te doen. Het toeval wil dat de eerste twee (klein)zonen die ik dit jaar heb mogen fotograferen allebei Nathan heten.

De eerste Nathan is een drie-jarig vrolijk en enthousiast mannetje. En hoewel hij het gewend is om regelmatig door zijn vader gefotografeerd te worden (vader is net als ik lid van Foto Club De Draadontspanner) en hij dan niet erg stil wil zitten, vond hij dit blijkbaar toch wat spannender en gedroeg hij zich als een model….model.

De tweede Nathan is een 32 jarige…vrolijke en enthousiaste man! 😉 En vorig jaar vader geworden van een prachtige dochter. Uiteraard heb ik de trotse vader ook samen met zijn dochter op de foto gezet.

Inmiddels heb ik besloten toch met het project door te gaan (en mijn naam te veranderen in Hein Davids. 🙂 )

Dit betekent dat ik weer op zoek ben naar meer mannen die mee willen doen. Daarom wil ik vragen of jullie opa’s, vaders en zonen kennen die hier aan mee willen doen. Jullie kunnen dan de namen en mailadressen aan mij doorgeven of ze kunnen zelf contact opnemen via fotoongrafie@gmail.com. De series die compleet zijn, zijn te zien op de pagina Vaders en Zonen elders hier op mijn website.

Een tijdje terug vroeg één van de deelnemers aan mijn project “vaders en zonen” of ik ook een foto van de tatoeage op zijn arm wou maken. Waarom niet: ik was er toch. En ik vind het toch wel leuk om af en toe eens wat anders vast te leggen.

Hier een kleine foto van de tatoeage, de grote versie is hier te vinden.

Met het resultaat was ik en ook de eigenaar van de arm en tatoeage best wel tevreden. Met zijn toestemming heb ik hem op mijn website geplaatst, waarbij ik me nog afgevraagd wat voor soort foto dit nou is. Zou dit als portret te kwalificeren zijn. Daarom eerst maar eens in de Van Dalen (nee, geen familie) de definitie van portret opgezocht. En dat is:

1. geschilderde, getekende of gefotografeerde afbeelding van een mens
2. beschrijving, uitbeelding met woorden
3. persoon: wat een vervelend portret

Nou voldoet persoon in kwestie in het geheel niet aan de definitie onder 3. Wel vind ik zelf dit een gefotografeerde afbeelding van een mens. Want deze tatoeage is onderdeel van de mens, het is een wezenlijk onderdeel geworden van de mens, de mens is herkenbaar aan deze tatoeage.

Kortom: de foto staat onder de portretten. Dit doet mij ook weer denken aan een workshop portretfotografie die ik een aantal jaren geleden volgde en waarbij wij in eerste instantie ook bezig waren elkaars hoofd op de foto te zetten. Nadat degene die de workshop ons erop wees dat je bij een portret moet proberen om de mens achter het gezicht te fotograferen, maakten wij de betere portret foto’s. Conclusie: soms is weglaten beter, less is more (sometimes)